درس سخت

به نام تو که تمام داشتنی های منی

و اگر روزی تو چشمات رو از روم برداری

هیچ تر از من نیست

*******************************************

نمیدونم شما هم همینطوریه زندگیتون یا نه، اما تو زندگی من برای اینکه یه چیزی یاد بگیرم ممکنه چندین بار یه اتفاق مدام بدتر از دفعه ی قبلش تکرار بشه تا درسی که باید بگیرم رو بفهمم و بهش عمل کنم... بعدش زندگی مشابه قبله فقط من دیگه چون درسمو یاد گرفتم و عملی کردمش آسیب نمیبینم ولی وای ب حال فراموشی درسهای قبل و تکرار سخت تر اشتباه قبلی....

امشب فهمیدم : هیچکسی واقعا دلسوز و نگرانت نیست بجز خدا!

خداجون ممنونم ک هستی و دارمت.

عادت

رفتند و نبودنشان باعث شد عادت کردن را بیاموزم... حتی عادتی به سختی تنهایی و دوری!

رفتند تا بفهمم همیشه زندگی چیزی برای آموختن دارد و از همه مهم تر جریان زندگی هرگز متوقف نمی شود...

*****************************************

بالاخره بازگشتند، اما من در این مدت کوتاه و پر مشغله آموختم بدون دیدنشان هم می توان زندگی کرد منتهی کمی درگیرتر... خانواده ها آمده اند تا زندگی را برای همدیگر آسان تر کنند_{(این شامل کاهش تمام مشکلات است حتی مسائل دشوار روحی و عاطفی!)}، همین و بس ...

حال می دانم که اگر خانواده ای دورتر بیابم؛ می توانم از پیششان دور شوم، زنده بمانم و حتی زندگی کنم!

پرواز سبحان

مرا امید بخشیده

او که سرچشمه ی هر نوری ست

از هر طلوع برایم با هزاران کلام

سرود عشق می خواند

چه تقدیری قشنگی ست که

هرچه باشم، هر که باشم فرقی نکند

بازهم دوستم می دارد

*********************************

تو آخرین روزای سال گذشته از دست دادن بزرگی رو تجربه کردم که دیگه براش بازگشتی نیست... سبحان _{پسر بزرگ خواهرم} که مثل اسمش پاک و بی گناه بود از پیشمون به سمت خدا پرکشید تا از بین کسایی که لیاقتش رو ندارن به جایی بره که لایقشه...

خدا هنوزم دوستم داره که وقتی اینقدر بد شدم که لیاقت داشتن سبحان رو از دست دادم باز هم لیاقت نفس کشیدن رو بم بخشیده!