وقتی تورا از یاد بردم
دنیایم بی نهایت بزرگ شد
و تنهاییم چندین برابر!
پشیمانم
بودنت را بر من ببخشا
که بی تو بد دردیست انسان بودن!
بین تمام احساس های دنیا، به نظر من ترس قویترینه! قدرت ترس مانع رسیدن آدما به خیلی چیزا میشه... حتی چیزی مثل نوشتن من!
بعضیا از ارتفاع، یه عده ی دیگه از تاریکی و خیلیا از آب و گروه نادری مثل منه از خودشون می ترسن!
دلم میخواد اسم ترس از خودمو "فوبیای خویش" بذارم.
من درگیر فوبیای خویش شدم چون دنیای واقعیم مملو از مسائلیه که فقط خودم در جریانشونم و میدونم چقدر کریه، دردآور و ترحم برانگیزن!
پوسته ای تنم کردم و با آه حسرت پر نشونش میدم!
من خیلی کوچیک شدم.
یه جاهایی توی خودم افتادم که حس افتادن از ارتفاع رو هر لحظه بم میده، اونقدر تاریکه که دستامو نمی بینم و مثل غرق شدگی مملو از تلاشی بی نتیجه و خسته کننده است!
پس نویس:
- دلم نمی خواست از غمام بنویسم؛ ولی ننوشتن باعث میشه مدام تو ذهنت رژه برن و نذارن برای یه لحظه که شده آروم بشی!
- دست چپ و کتف و محتویات سمت چپم درد میکنه!
- چند روز پیش حسی رو چشیدم که قابل توصیف نیست! فقط کاملا به بی ارزشی دنیا و محتویاتش در مقابل جون آدمیزاد پی بردم!
- سلامتی بزرگترین نعمته ، خدا از هیچکی نگیرتش!
- حس من رو همه یه روزی می چشند و بعضیا مثل من شاید تا قبل اصلیش چندبار دیگه تجربه اش کنن! و بترسین از روزی که دستتون به هیچ جا و هیچ کس بند نیست و درون خودتون فرو میریزین!
- پیشنهاد می کنم که یک بار درون قبر بخوابین حس قشنگی داره؛ و ترجیحا کسی رو پیدا کنین که از بالا روتون خاک بریزه... شدیدا باعث میشه دید آدم به دنیا فرق کنه!
- ببخشید اگه مثل همیشه ننوشتم!
- برای من رنگ ترس قهوه ای تیره است!
کان درد به صدهزار درمان ندهم...
خوشحالم که نوشتی. بهرحال وقتی یه چیزایی توی ذهنته و ننویسیشون خیلی بدتره. به زبون که نمیشه آورد پس بهترین حالتش همون نوشتنشون اینجاس. شاید خواننده‌های وبلاگت هم کاری نتونن برات انجام بدن ولی بهرحال میدونی که هستند کسانی که میخوننشون :)
ترس خوبه... وجودش لازمه. اگه نباشه توی زندگی خیلی بی‌محابا هجوم میاوردیم به خیلی چیزا.
قهوه‌ای رو دوس دارم، جزو رنگهای محبوبمه